Czasami w ułamku sekundy człowiek uświadamia sobie, że całe jego życie zależało od jednej decyzji. Gdyby nie zgubiony list albo rozmowa telefoniczna, do której nie doszło, sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej.
Cóż chcesz? Człowiek nie może być nieustannie tragiczny.
Dlaczego tak bardzo boimy się w otwarty sposób mówić o uczuciach? Nie zdradzamy, co nas boli. Nawet przed tymi, których kochamy. A przecież chyba zależy nam na sobie? Zapominamy, że słowa nie służą tylko temu, by ranić. Są po to, by nas jeszcze bardziej do siebie zbliżać. By pomóc rozwiązać konflikty i nieporozumienia. Często zasypiamy przytuleni do niedopowiedzeń. Nie dbamy o to, by rozplątać negatywne emocje. Brak czasu, brak ochoty, brak zrozumienia. Czy to ma sens? Żadnego.
Jak przestać czuć upokorzenie, przestać cierpieć?
Najlepiej się nie zatrzymywać. Najlepiej nie myśleć. Tylko walczyć.
To może paradoksalnie brzmi, ale są dramaty, które kończą się happy endem.
Biurko to bardzo niebezpieczne miejsce do patrzenia na świat.
Trzeba człowieka kochać, żeby być z nim blisko.
Głupi mężczyźni to jedyni, jakich warto znać.
Kiedy człowiek spogląda w otchłań, otchłań nie powinna do niego machać.
Los musi połączyć
pewnych ludzi, by mogli
się w sobie odnaleźć i wspierać,
kiedy będzie trzeba.
