Cierpienie jest najgłębszą rzeczywistością naszego życia. Nie ma człowieka, który by nie cierpiał. Cierpienie nam towarzyszy od kołyski po grób. Odczuwamy je na różne sposoby, z różną mocą. Jest w naszym życiu jak cień, którego nigdy nie możemy się pozbyć.
W gruncie rzeczy nie znamy ludzi, tylko ich cień jaki rzucają na nas. Ale to wystarcza, by zachowali dla nas wartość najcenniejszą.
Natura jest dla człowieka tym, czym dla malarza paleta. Daje nam kolory, swym światłem, cieniem, formami, rytmem, pięknem zaskakuje, zadziwia, ale też stawia przed nami wyzwania. Bez natury nie ma sztuki, nie ma istnienia.
Nadzieja jest jak słońce. Rzuca cień na wszystko co do nas należy, kiedy do niej zwrócić plecy.
Człowiek urodzony z kobiety, żyje krótko i jest nasycony niepokojami. Wynurza się jak kwiatek i więdnie, ucieka jak cień i nie trwa.
Wszędzie tam gdzie jest światło, jest również cień.
Niezbyt wiele wiemy o wieczności.
Ale potrafimy sobie wyobrazić jej cień.
W głębokich dolinach zbiera się cień. Ma barwę nocy lecz pachnie jak krew.
Człowiek nie może przeżyć dłużej niż jego cień.
Znika jak cień, którego nigdy nie było.
Uczono mnie, że światło i cień są ze sobą nierozerwalnie związane.
Miłość to cień.
Leżysz i płaczesz po niej.