Stara pomyślała: wojna jest cicha. Pokój to hałas.
Hałas nie dowodzi niczego.
Uśmiecham się i całe szczęście, że uśmiechy nie robią hałasu.
Ale nocą, nocą panuje cisza.
A cisza jest gorsza niż hałas, który
przynajmniej maskuje brzęczenie myśli.
Słoneczny poranek sprzyja cichej radości. Kiedy na makach skrzą się jeszcze krople rosy, całe gałązki czy łodyga wydają się być odziane w klejnoty, których wartością jest piękno.
O tej porze dnia nie można ani się spieszyć, ani hałasować. Myśli płyną wolno, myśli są głębokie i złote jak poranek.
Kotom bez trudu udaje się
to, co nie jest dane człowiekowi:
iść przez życie nie czyniąc hałasu.
Szczęście poznaje się po hałasie, jaki robi, odchodząc.
Okazuje się, że mamy w głowach hałas, ale jesteśmy do niego tak przyzwyczajeni, że go nie słyszymy.
Jeden klucz nie robi hałasu, ale już dwa klucze brzęczą.
Hałaśliwy kot nigdy nie schwyci myszy.
Cisza może zadać ból, którego nie jest w stanie spowodować nawet największy hałas.
Hałas to życie.
Cisza to śmierć.