Czym jest człowiek w naturze? Niczym w porównaniu z nieskończonością, wszystkim w porównaniu z nicością, ciemnym punktem pomiędzy nicością a wszystkim. Nieskończenie daleko od zrozumienia początku i końca, całość rzeczy przekracza nasz rozum niemal tak bardzo, jak mniejszość.
Życie jest tylko krótkim przestoju między dwoma nicościami, jak błyskawica w wiecznej ciemności; trzeba przeżyć je jak najlepiej - jakie by nie było.
Śmierć jest czymś bardzo naturalnym. My liczby swoje zaczynamy od zera. Ale dla natury, zero nie istnieje. Nic nie zapada w nicość. Wszystko jest w ruchu.
Każde słowo jest jak niepotrzebna plama na ciszy i nicości.
Nasza epoka zdycha z moralnego sceptycyzmu i duchowej nicości!
Czułam się, jakbym była cząstką nicości.
Moją głowę zaczęły wypełniać obszary nicości. Pozostały w niej do dziś.
Niczego nie potrzebowała. Chciała zapaść się w nicość i odpłynąć. Zapomnieć.
To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.
Wszystko, co żyje, kiedyś umiera i
przemienia się w ohydną nicość.
Jestem wszystkim i niczym. Jestem jak wiatr i nie mogę wejść tam, gdzie okna i drzwi są zamknięte".
Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłócający błogi spokój nicości.