Człowiek nie jest nigdy tak szczęśliwy jak się mu wydaje, ani tak nieszczęśliwy jak to odczuwa. Rzeczywistość jest zawsze gdzieś pośrodku, pomiędzy zadowoleniem, a rozpaczą.
Czym jest dla męża wspaniały widok, jak morze wzburzone, które nurtuje jego duszę, stawiając ją na krawędzi rozpaczy i nadziei?
Faktyczne poznanie charakteru mężczyzny odsłania się nie w chwili triumfu, ale w momentach rozpaczy, kiedy wszystko idzie nie tak jak powinno.
Gdy jesteś zrozpaczony, gdy w twoim życiu pojawia się ból, zawsze istnieje tendencja do zapomnienia, że ból jest przejściowy. Ból przychodzi i odchodzi jak fale na oceanie. Nie zawsze jest na pierwszym planie.
Czuję się jak wybrakowany towar, jakbym zeszła z linii montażowej kompletnie schrzaniona i rodzice musieli oddać mnie do naprawy zanim upłynie termin gwarancji. A przecież rozpadłam się już tak dawno temu!
Czy można umrzeć z tęsknoty i rozpaczy? Czy można rozpaść się na kawałki i nadal żyć?
Ludzie patrzyli z daleka, bo z daleka łatwiej patrzeć na taką rozpacz.
Miałam w zwyczaju zapadać się pod ziemię jak świstak po każdym nieudanym związku. Nie potrafiłam tak po prostu otrzepać się i pójść dalej. Spróbować znowu. Mogła mi pomóc jedynie pokrewna, silna dusza, która pochyliłaby się nade mną, złapała za ramię i wyciągnęła z bagna apatii.
Opłakuje coś, czego nigdy nie miałam.
Co za absurd. Rozpacz z powodu przeklętych nadziei, przeklętych marzeń i oczekiwań.
Tak, miłość zapewne może odmienić człowieka, ale rozpaczy udaje się to znacznie szybciej.
Tak, miłość zapewne może odmienić człowieka, ale rozpaczy udaje się to znacznie szybciej.
Wydawał z siebie ponury, beznadziejny dźwięk bezmiernej rozpaczy, najczarniejszej pod słońcem.