Bo ja się wtedy nawet starałam pilnować, żeby nie zajść w złudzeniach za daleko, żeby w pewnym momencie nie dostać po głowie. No i przede wszystkim starałam się “na nas” nic nie budować. To miała być zupełnie nieżyciowa historia.
W końcu wszystkie uczucia i wszystkie myśli prowadzą do złudzeń.
To straszne pozbawić człowieka złudzeń, w które zabrnąłza daleko.
Symptomem najgorszego upadku jest to, jeśli zaczynamy zazdrościć ludziom żyjącym złudzeniami.
Ateista nie ma już złudzeń - oddał wszystkie w zamian za odwagę.
Rodzimy się ze złudzeń i śmierć też jest tylko przejściem z jednego złudzenia w inne.
Tak to się panience zdaje, bo panienki od tego są, aby im się wciąż coś zdawało.
Prawda bywa najkosztowniejszym ze złudzeń.
(...) cholerny realizm życiowy. Odziera nas ze złudzeń.
Bo ja się wtedy nawet starałam pilnować, żeby nie zajść w złudzeniach za daleko, żeby w pewnym momencie nie dostać po głowie.
Lękam się jednak utraty złudzeń, więc wolę pozostać w świecie marzeń.
Wybaczymy każdą zbrodnię - oprócz zamordowania naszych złudzeń.