Nie niszcz, co piękne, co żywy śpiew wyda, nie dubluj głosem ptaków figlarza; będzie ci lepiej z twą pieśnią, przeminiesz, ale twój śpiew jak ptak (osiągnie) przestworza.
Zawsze jest jakiś królowi potrzeba, aby był bardziej sprawiedliwy, zawsze jest współczujące serce, które czeka na okazję, aby pomożeć innym. Zawsze jest rybak, który słucha morza, i zawsze jest morze, które oznajmia mu swoje sekrety.
- A ty jak się masz? - spytał Puchatek.
- Nie bardzo się mam - odpowiedział Kłapouchy. - Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał.
Pamiętaj tylko, że tutaj, na tej ziemi, liczy się nie to, czego się chce, ale to, co się ma już na własność. Chcieć to łowić ryby, które uciekają, mając to, co się chce.
Lato to kiedyś było, pomyślałem, to nic, a teraz zima bez końca. Ale muszę mówić, więc powiem, że przetrwam jak długo trwa zima.
Mężczyzna nie jest wielkim mężczyzną, o ile nie zrozumie, że ręka jest dużo niż splot mięśni, połączonych kośćmi. Musi zdać sobie sprawę z tego, że dłoń jest cudownym narzędziem, o tyle delikatnym i silnym jednocześnie, o ile umie ją używać.
Wierzcie we swoje marzenia, a one prędzej czy później muszą się spełnić. Jeżeli nie tu i teraz, to kiedy indziej, gdzie indziej.
Słonko świeci dla wszystkich, ale nie każdemu świeci ciepło. Kwestia tego, jak potrafimy skorzystać z tego, co nam daje. Tylko ci, którzy potrafią radować się drobnostkami, potrafią zauważać, jak wspaniałym jest darem życie.
Miarą prawdziwego bohatera
nie jest siła mięśni, ale siła serca.
Puchatek czuł, że powinien powiedzieć Kłapouchemu coś pocieszającego, ale nie wiedział co. Więc zamiast tego postanowił go przytulić.
