I zrozumiał wtedy, że zaczarowana królewna to tylko zwierciadło, które pokazuje odbicie tego, kto w nie spojrzy. Odbicie jego lęków, tęsknot i marzeń. I że prawdziwe czary kryją się nie w zaczarowanych zamkach, ale w słowach, które te zamki i królewny ożywiają.
Zrozumiał, że prawdziwe szczęście nie jest tam, gdzie jest zawsze świeżo malowane, śmieje się słoneczko i czerwienią się jabłka; prawdziwe szczęście jest tam, gdzie ktoś nas kocha.
Prawdziwa miłość nie jest oparta na obrazie, którego widzimy, ale na człowieku, jakim ktoś jest. Nie jest to coś, co można zobaczyć na pierwszy rzut oka.
Prawdziwa miłość nie zna granic, potrafi przetrwać wszystko. Pomaga pokonać wszelkie przeciwności, choć droga do niej bywa kręta i niezwykle trudna.
Bajka to najstarsza forma powieści, najprostsza forma mądrości, najczystsza forma pedagogiki. Bajka jest żyła złota, którą można uratować świat.
Chociaż twardym jesteś jak dąb, choć silny więcej niż zaprzaniec, pamiętaj, że serce, które bije w środku, jest miękkie i gołębie.
Rozumiecie, prawdziwa miłość to coś więcej niż piękny wygląd. To jest ciężka praca i cierpliwość, ale przede wszystkim to uczenie się zaufania i dzielenia swojego życia z kimś innym.
-Olaf, ulepiła Cię Elsa?
-Tak, a co?
-Wiesz gdzie ona jest?
-Tak, a co?
-Możesz nas do niej zaprowadzić?
-Tak, a co?
Nie niszcz, co piękne, co żywy śpiew wyda, nie dubluj głosem ptaków figlarza; będzie ci lepiej z twą pieśnią, przeminiesz, ale twój śpiew jak ptak (osiągnie) przestworza.
Jeżeli nie możesz być tym, kim chcesz, to bądź najbardziej wartościowym tym, kim jesteś.
