Cierpienie i ból są niezbędne do przemiany.

 Żyjemy w ciałach, które będą nas boleć podczas starzenia, których nie możemy się pozbyć ani zamienić. Ból to przeznaczenie ludzkości.

 Ból jest nieuniknioną częścią naszej egzystencji, jest w nas wpisany. Mimo to, każdy z nas doświadcza go na swój unikalny sposób. Tworzy nas, kształtuje, lecz nigdy nie powinien nas zdominować.

 Ból i smutek jest twórczy, a twórczość daje poczucie zdrowia.

 Łzy zostały nam dane, żeby złagodzić ból. Życie nie zawsze jest łatwe.

 Ból jest nieodzownym elementem życia. Ale kiedy przekształcamy ból w sztukę, staje się on czymś pięknym, co złagodzi tę rzecz, która nas niszczy.

 Najgorszy ból, to ten, którego nie można wykrzyczeć. Który wyciska łzy, ale nie jabłko w gardle, tylko kwarć w sercu.

 Ból, cierpienie, to najważniejszy zegar biologiczny organizmu. Działa jak alarm, sygnalizując, że coś jest nie tak.

 Ból jest nieuniknionym składowym ludzkiego życia, jest zbyt zrozumiały, zbyt głęboki, by przemilczeć go. Czy może być cokolwiek ważniejszego niż zrozumienie jego natury?

 Ból przeżywany w samotności uczy nas więcej niż tłum rozrywek. Ból to najmocniejszy nauczyciel cierpliwości, pokory i przetrwania. Tylko doświadczenie bólu podnosi nas wyżej.

 Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył. -Wisława Szymborska