Niektórzy chcą, by ból skończył się razem z nimi, inni ...

 Ból to niepowtarzalne doświadczenie, które nie pozwala nam oszukiwać samych siebie. To przypomnienie, że ciało jest nierozerwalnie połączone z umysłem, że cierpimy w jedności. Ból jest życiem, oznacza, że żyjesz, że czujesz. Ból jest prawdziwy.

 Nie chodzi o to, by zapomnieć o bólu. Chodzi o to, by nauczyć się z nim żyć. By przyjąć do siebie to, że on jest. By zaakceptować go jako część siebie, nie jako coś, co do mnie przyszło.

 (...) tylko ktoś całkowicie pozbawiony zasad mógł znajdować upodobanie w bólu.

 O strachu, podobnie jak o bólu, zapominamy, jak tylko minie.

 Ból jest nieodłącznym towarzyszem życia. To on jest najwierniejszym przewodnikiem po labiryncie naszych cierpień, zdrad i upadków. To on uczy nas, jak cierpliwie znosić porażki, jak wytrwale stawiać czoła przeciwnościom losu.

 Może lepiej sobie odpuścić niż cały czas się łudzić i wierzyć w to że wszystko się dobrze ułoży?

 "- Dlaczego nie potrafisz nikomu zaufać?

-Ponieważ ty ufasz wszystkim!"

 To nie jest takie jednak proste spojrzeć, gdy się spojrzeniem dotyka bólu.

 Każdy ból jest drogą do samopoznania - jak odbicie naszej duszy w tafli wody. Można w nim odnaleźć prawdę o sobie, jeśli tylko ma się odwagę spojrzeć w te głębokie zygzaki.

 Nawet w próżni między galaktykami są światło i ciemność, kolor, faktura, ruch, kształt i ból.