Wielowymiarowy ból

 Cierpienie przypomina ci, że nie jesteś tylko ciałem. Ból przypomina ci, że nie jesteś tylko umysłem. Oba są potrzebne. Oba są cennymi przypomnieniami. Oba są życiem.

 Cierpienie jest przykre, ale jeżeli to prawdziwe cierpienie, jest także, w głębi duszy, ciche. Głośne testowanie to ból, a nie cierpienie.

 Ból jest nieuniknioną częścią życia, a odwaga to nie unikanie strachu, lecz pokonanie go. Nasza najgłębsza rana jest źródłem naszej siły.

 Gniew to najmniej przydatne ze wszystkich uczuć. Niszczy umysł i rani serce.

 Ból przemija zawsze po pewnym czasie. To, co zostało doznane, staje się chronologicznym elementem naszych wspomnień. Ale by przypominało, a nie bolało, trzeba przeżyć ten czas do końca.

 Ból jest nieodłącznym elementem życia. To, co go wywołuje, różni się u każdego z nas, ale jego istotę rozumie każdy. Poznajemy go, gdy tracimy, kiedy coś nas zdradza, kiedy coś złamane nie może już zostać naprawione. Wszyscy musimy nauczyć się żyć z bólem, ale nigdy nie wolno nam pozwolić, aby zdominował nasze życie.

 Najtrudniejsze do zniesienia nie jest ból sam w sobie. Najtrudniejsze do zniesienia jest ból pustki w sercu, która pozostaje po stracie kogoś kto nam był bliski.

 Cóż za dziwne jest, że gdy cierpimy najbardziej, wydaje nam się, że nikt na świecie nie mógłby zrozumieć naszego bólu, kiedy prawda jest taka, że każdy człowiek, który naprawdę się do nas przywiązał, musiał czuć dokładnie to samo.

 Ból to najgłośniejszy stukot w twoim ciele, który przemawia tylko do ciebie. Pozwoli ci otworzyć oczy na to, co naprawdę jest ważne, nauczysz się go zrozumieć.

 Ból, który toczy stal jak kropla wody, który skrada się jak cień, który przylatuje jak ptak, ból, który zakwitł jak kwiat, zastygł jak kamień, zasnął jak miłość, trwa jak ona.