Czas jest tylko szczególną formą przestrzeni.

 Albo dostosujesz się do nowych czasów, albo wypadasz z gry.

 Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.

 Czas jest tym, czego najbardziej nam brakuje, mimo że w rzeczywistości jest to jedyna rzecz, która jest naprawdę nasza.

 Czas nas uczy, zbyt często na własnych błędach, że życie nie jest basenem, lecz oceanem. Zbyt wielkim, by poznawać jego głębie. Zbyt nieprzewidywalnym, by przewidzieć jego sztormy. Zbyt pięknym, by go nie kochać.

 Wszystko porusza się, biegnie, różni się, nic nie zatrzymuje Czasu. Jak rakieta, jak strzała z łuku celuje w nieznane. Wołać za nim bez słów: wróć, choć wiesz, że nie wróci.

 Nie warto tracić czasu na zastanawianie się, co by było, gdyby... Lepiej zająć się tym, co będzie. Bo czas jest jak rzeka - kiedy raz przepłynie, nie da się go odzyskać.

 Czas jest rzeką, która niesie z sobą wszystko co pojawia się w zasięgu jej wzroku, a jednocześnie pozostawia za sobą spustoszenie. To, co jest nieuchwytne i niewidoczne, staje się najbardziej realne i nieodwracalne na świecie.

 Dawno, dawno temu, nie jest już teraz, a teraz nie będzie nigdy więcej. Minuta to coś, co nie wraca.

 Człowiek się nie zmienia. Można go tylko poznać. Ale zna się go całe życie, pod różnymi warunkami, w różnym czasie, miejscu oraz bez powodu.

 Czasami trzeba żyć chwilą i nie zastanawiać się co będzie i było.