Świat istnieje tylko dzięki temu, że za późno się cofać.

 Ludzkie życie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to nasz czas kiedyś się kończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady.

 Czas jest najbardziej nieocenionym z zasobów ludzkości, najrzadszym ze skarbów, dlatego warto wykorzystywać go mądrze, warto kochać, cenić co dnia i uczyć się na błędach.

 Czas jest tym jedynym lekarzem, który goi rany duszy. Przez niego, odkrywamy prawdziwe znaczenie: cierpliwości, wytrwałości i nadziei.

 Czas jest najważniejszym składnikiem życia. Człowiek, który nie zrozumie tego, nigdy nie rozumie niczego.

 W każdym momencie czasu kryje się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym momencie czasu kryje się wieczność.

 Czas, który widzi zdarzać się wszystko, czeka na pamięć, która zapomina o wszystkim. Czas zabiera nasze dzieci, niszczy nasze miłości, nasze zdrowie, nasze życie. Czas nie czeka na nic.

 Czas to najcenniejsza waluta naszego życia. Nie można go kupić, nie można go odzyskać, jedyne co możemy z nim zrobić to go używać. A jak go użyjemy, zależy od nas.

 Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynie i odchodzi. Ciesz się każdym momentem życia.

 Są tacy złodzieje, których prawo nie karze,
choć kradną człowiekowi to, co najdroższe: czas.

 Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo przepływa do następnego. Czas jest nienawiązalny, niepowstrzymany, niewidzialny, nieskończony i wieczny. Czy możemy go zrozumieć? Czy możemy go zatrzymać? Czy możemy chwycić go? Czy możemy go zobaczyć? Czy możemy to przetrwać?