
Czas leczy rany, prawda? -Chyba tak, tylko trzeba dać mu ...
Czas leczy rany, prawda? -Chyba tak, tylko trzeba dać mu szansę.
Czas jest nieskończony jak droga w nieskończoność. Co byśmy nie robili, czy to zły czy dobry uczynek, czas to zapamięta. Czas jest jak lustro, odbija nawet najmniejsze nasze ruchy.
Czas jest bardzo wolny dla tych, którzy czekają, bardzo szybki dla tych, którzy się boją, bardzo długi dla tych, którzy się smucą, bardzo krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
Czas to coś, co najpierw trzeba stracić, a potem żałować, że się zmarnowało. To dziwna substancja, której zawsze jest za mało, choć nigdy jej nie brakuje.
Ludzkie życie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to nasz czas kiedyś się kończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady.
Czas jest najważniejszym składnikiem życia. Można żyć bogato mając niewiele pieniędzy, ale nie da się żyć pełnią życia nie mając czasu.
Czas to najcenniejsza waluta naszego życia. Nie można go kupić, nie można go odzyskać, jedyne co możemy z nim zrobić to go używać. A jak go użyjemy, zależy od nas.
Czas to nie to, co mija, ale to, co nadchodzi.
Czas jest tym, co zegar mierzy. Niektórzy zauważają, że to co zegar mierzy, zasadniczo nie jest czasem, a co najwyżej to co nazywamy czasem w myśl naszej niezrozumiałej, ludzkiej koncepcji.
Możesz być z kimś przez dwa lata i nie poczuć nic szczególnego. Możesz być z kimś przez dwa miesiące i poczuć wszystko. Czas to nie miernik.
Są tacy złodzieje, których prawo nie karze,
choć kradną człowiekowi to, co najdroższe: czas.