Są ludzie, przy których wszystkie zegarki chodzą nam zbyt szybko ...

 Czas jest jak teatr, tylko spektakl jest zawsze nowy, kurtyna podnosi się na kolejne sceny naszego życia, a my jesteśmy aktorami, chociaż nasze role mogą się zmieniać.

 Czas nas uczy, zbyt często na własnych błędach, że życie nie jest basenem, lecz oceanem. Zbyt wielkim, by poznawać jego głębie. Zbyt nieprzewidywalnym, by przewidzieć jego sztormy. Zbyt pięknym, by go nie kochać.

 Jeśli boisz się przyszłości, to martwisz się o teraźniejszość w chwili obecnej.

 Czas jest jak rzeka, którą nie możesz dotknąć dwa razy, bo płynąca woda, której dotknąłeś, przepłynęła już daleko.

 Ważne jest nie to, ile mamy
czasu, ale to, co z nim zrobimy.

 Czas jest jak rzeka, na której nie można stąpać dwukrotnie. Ciesz się chwilą, która jest, bo nie masz pewności, co przyniesie kolejna.

 Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.

 Upływający czas jest zawsze nieprzyjazny, jest straszliwą rzeczywistością, która zabija nasze słodkie marzenia, mówi do nas 'nie jestem jedynie beztroskąflirtową chwilą, jestem rzeczywistością, twoją rzeczywistością.'

 Każde słowo jest jak niepotrzebna
plama na ciszy i nicości.

 Czas jest jak rzeka, której biegu nie można zatrzymać. To, co przeszło, jest martwe. Przyszłość nigdy nie następuje. Istnieje tylko wieczna teraźniejszość.