Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.
Dawanie czasowi czasu zawsze było najlepszym sposobem, jak świat światem.
Czas, ten kosmiczny rzemieślnik, majsterkujący w swym niematerialnym warsztacie, zawsze działa w kierunku doskonałości. Nie spieszy się, nie obawia się późności. Czekania na odpowiedni moment, na tę optymalną chwilę.
Kochać człowieka, to znaczy mieć czas, nie śpieszyć się, być obecnym dla niego.
Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepłynęła woda, której dotknęliśmy, nie powróci nigdy więcej. Cieszmy się każdym momentem, który jest nam dany.
Dawno, dawno temu, nie jest już teraz, a teraz nie będzie nigdy więcej. Minuta to coś, co nie wraca.
Rzeczywistość nie jest ani punktem, ani linią, jest tylko teraźniejszością. Tego który jest i nie jest, tak jak trwa z czasem i tak jak przemija z nim.
Czas to najcenniejszy skarb, który nam dano. Czym go szparciej zużywamy, tym więcej go mamy.
To nie czasu nam brakuje, tylko skupienia.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, ponieważ przepłynęła woda nie wróci. Ciesz się każdą chwilą życia.
Czas nie jest z gumy. Każdy, wcześniej czy później, będzie wąchał kwiatki od spodu.
