Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.
Czas jest najbardziej naglącym nauczycielem w naszym życiu. On ciągle pędzi do przodu, nie dając nam chwili wytchnienia. A przecież wszystko, czego możemy się od niego nauczyć, musi zostać zrozumiane w odpowiednim czasie, bo tak niewiele mamy chwil na ziemi, by naprawdę żyć.
Czas jest najmądrzejszym z doradców. Czas pokazuje nam co jest naprawdę ważne, a co tylko chwilowe. Kiedy upływa, stajemy się mądrzejsi, lecz także bardziej świadomi ulotności życia.
Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.
Czas jest jedyną rzeczą, której nie możemy dotknąć, pojąć, a mimo to toczy się nieodwracalnie, przemijając cicho i nieubłaganie.
Czas jest rzeką biegnącą poprzez moje ziemskie dni. A kiedy zanurzam palce w jego nurt, cichym fale odrywają się od moich dłoni i płyną zgodnie z rzędem przeznaczenia. Moja samość wraca do mnie. Wszystko jest jak jest, a ja jestem jak jestem.
Człowiek, który odczuwa, jak cenny jest każdy moment, zrobi coś z tego. To jest główna różnica między nami, a nimi.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, ponieważ przepływająca woda już przepłynęła i nigdy nie przepłynie ponownie. Ciesz się każdym momentem.
Nie marnuj czasu, bo to jest materia, z której jest zrobione życie.
Patrząc stale w przeszłość nigdy w
pełni nie skorzystasz z teraźniejszości.
I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
