Po co ludziom dzieci, jeśli nie mają dla nich czasu?
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Gdybyśmy nie umierali, czas byłby tylko wymiarem przestrzeni. W takiej przestrzeni człowiek mógłby być wszędzie naraz. Umieranie uniemożliwia nam bycie wszędzie naraz, narzucając nam bycie zawsze tu i teraz.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, której dotknąłeś, jest już daleko, a nadchodząca jest zawsze nowa.
Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą
na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem
wzdychają za utraconym dzieciństwem.Tracą zdrowie
by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać
zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o
chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani
teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie
mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli...
Czas jest jak rzeka, która nie płynie równo, lecz porusza się falami i kłębami.
Uciekając się do wyobraźni, uciekamy w czasie.
Czasami trzeba żyć chwilą i nie zastanawiać się co będzie i było.
Bo kiedy nadchodzi wieczór,
wszystkie wspomnienia wracają.
Pamiętaj, że czas, jakiejkolwiek aktywności poświęcasz, jest wyrazem Twoich priorytetów. Zawsze znajdziesz czas na to, co jest dla Ciebie ważne.
