Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwukrotnie, bo woda, którą dotknęliśmy, spływa, a zastępuje ją ta, która nadchodzi, i tak dalej.
Czas jest jak rzeka, która niesie dołe płomienie pamięci, ale pozostawia suche liście, które zapominamy, porzucając je na brzegach historycznej bezpamięci.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Gdybyśmy nie umierali, czas byłby tylko wymiarem przestrzeni. W takiej przestrzeni człowiek mógłby być wszędzie naraz. Umieranie uniemożliwia nam bycie wszędzie naraz, narzucając nam bycie zawsze tu i teraz.
Czas i zdrowie to dwa cenne skarby, których nie rozpoznajemy i nie doceniamy dopóki się nie wyczerpią.
Nie mierzę swojego życia latami. Mierzę je chwilami i wszystkim, co robię, by te chwile sprawiły, że czuję się żywy. Chwile, które przekraczają granice. Nie chcę osiągnąć pięknego końca. Chcę piękna bez końca.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływała woda, którą dotknąłeś, nie przepłynie już nigdy.
Dzieci widzą magiczne istoty, bo nie mają pojęcia o czasie. Czas zawsze się zmienia, a dzieci zawsze się bawią. Czas jest jak piasek morski, szeleszczący pod palcami.
Ważne jest tylko to, co robimy z naszym czasem. Kochać, cierpieć, myśleć. Reszta to tylko puste milczenie. Panie, ten czas, który nam dałeś, czas naszego życia, jest zbyt krótki. Możemy go stracić, nie zdając sobie z tego sprawy. Możemy go zmarnować, nie zwracając uwagi. Ale czas to jest życie. A życie to jest w naszych sercach. Tylko Ty, Panie, możesz nam dać więcej czasu, więcej życia.
Czas ucieka nieodwracalnie. Nie można go zatrzymać ani na chwilę. Dlatego tak ważne jest umiejętne zarządzanie nim, aby każda chwila była wykorzystana najlepiej, jak to możliwe.
