Czas krótki, niepewny, świętość daleka, czyń, co czynisz.
Czas to najcenniejszy zasób, jaki mamy. Wszystko inne możemy stracić i odzyskać, ale jeśli stracimy czas, jest on na zawsze stracony.
Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.
Nie wystarczy po prostu mijać czasu, trzeba go doświadczać i przede wszystkim, zrozumieć. Czas to nie tylko liczba, to także życie, pełne emocji, wyzwań i przemyśleń. Każda chwila jest cenna i niepowtarzalna.
Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.
Czas jest jak rzeka, nie możemy dotknąć dwa razy tej samej wody, ponieważ płynąca woda, którą dotkniemy raz, już dawno przepłynęła i nigdy więcej nie powróci.
Czas jest zbyt powolny dla tych, którzy czekają, zbyt szybki dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy smucą, zbyt krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
"Nie oszukasz czasu. Jest tak jak zamykane drzwi. Zamknięte drzwi zapewnią Ci prywatność, drzwi otwarte - swobodę. Czas, taki jaki jest, stara się Ci dać te dwie rzeczy."
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, ponieważ przepływająca woda zawsze będzie inna. Tak samo, cieszyć się każdą chwilą życia.
Nie doceniamy pełnej wartości czasu, dopóki nie zdajemy sobie sprawy, że go marnujemy. Każda znikoma sekunda ma swój własny, niepowtarzalny pulpit, na którym możemy zapisać tylko jedną rzecz. Gdy ten czas minie, nie wróci.
