Czas jest pewnego rodzaju rzeką, której nie możemy przekroczyć. Zanosi wszystko, co tworzymy, tworzy mury, które niszczą nasze marzenia i oddziela ludzi, z którymi bylibyśmy chcieli zostać na zawsze. Czas to niewidzialny władca, zawsze nieubłagany.
Są tacy złodzieje, których prawo nie karze,
choć kradną człowiekowi to, co najdroższe: czas.
Czas jest względny i jego wartość zależy od tego, co z nim robimy. Można go marnować i tracić, ale można też przeżywać tak intensywnie, że sekunda staje się wiecznością.
Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.
Dwie rzeczy wypełniają umysł zawsze nowym i wzrastającym podziwem i czcią, im częściej i wytrwalej się zastanawiamy: gwieździste niebo nade mną i moralny prawy wewnątrz mnie.
Poddać się, to wydać na siebie wyrok,
który, nie da Nam o Sobie zapomnieć,
w smutnych chwilach.
Czas jest tylko szczególną formą przestrzeni.
Nie czekaj. Pora nigdy nie będzie idealna. Zaczynaj tam, gdzie jesteś, i używaj tego, co masz, mając nadzieję zrobić z tego, co chcesz.
Czas jest tylko iluzją, szczególnie przechodzący bez sensu. Czas jest czekaniem na coś, co nigdy nie przychodzi. Musisz nauczyć się żyć jeden dzień na raz. Człowiek myśli, że ma cały czas na świecie. Ale to nieprawda. Jedyne co masz, to to, co teraz
Kochać człowieka, to znaczy mieć czas, nie śpieszyć się, być obecnym dla niego.
