Refleksja o czasie

 Czas jest rzeką biegnącą poprzez moje ziemskie dni. A kiedy zanurzam palce w jego nurt, cichym fale odrywają się od moich dłoni i płyną zgodnie z rzędem przeznaczenia. Moja samość wraca do mnie. Wszystko jest jak jest, a ja jestem jak jestem.

 Czas jest najważniejszy zasób, którego nie możemy odtworzyć. Marnotrawienie swojego czasu na rzeczy nieistotne oznacza marnotrawienie swojego życia.

 Czas jest jak rzeka, która niesie dołe płomienie pamięci, ale pozostawia suche liście, które zapominamy, porzucając je na brzegach historycznej bezpamięci.

 Czy to nie dziwaczne, że często nie potrafimy docenić pełni chwili, dopóki nie przeminie i nie staje się wspomnieniem? Czas jest jak rzeka, której nie możemy pohamować.

 Czasami trzeba żyć chwilą i nie zastanawiać się co będzie i było.

 Czas jest pewnego rodzaju rzeką, której nie możemy przekroczyć. Zanosi wszystko, co tworzymy, tworzy mury, które niszczą nasze marzenia i oddziela ludzi, z którymi bylibyśmy chcieli zostać na zawsze. Czas to niewidzialny władca, zawsze nieubłagany.

 Czas jest najmądrzejszy doradca. Nie ma nic, co by ukryło prawdę jak czas. Musimy zdobyć się na cierpliwość, aby zrozumieć prawdę ukrytą w czasie.

 Czas jest jak rzeka, w której nie możemy stanąć dwa razy. Ciesz się każdą chwilą, której doświadczasz, bo raz przeminąłych, nigdy już nie przywrócisz.

 Czas jest bardziej cenny niż złoto. Możesz zdobyć więcej złota, ale nie możesz zdobyć więcej czasu. Kiedy go tracisz, nie możesz go odzyskać.

 Czasu nie można zatrzymać, nie można go cofnąć, nie można go przyspieszyć. Czas to jedno z najcenniejszych dóbr, które mamy, i choć często wydaje nam się, że go mamy nieskończoność, to jest to złudne wrażenie. Każda chwila, którą marnujemy, jest chwilą, której już nigdy nie odzyskamy.