Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.
Czas jest jak rzeka, której wody spływają nieubłagalnie. Człowiek nie może dotknąć tej samej wody dwa razy, bo ta, która przepłynęła, nigdy już nie powróci.
Czas, który widzi zdarzać się wszystko, czeka na pamięć, która zapomina o wszystkim. Czas zabiera nasze dzieci, niszczy nasze miłości, nasze zdrowie, nasze życie. Czas nie czeka na nic.
Możesz być z kimś przez dwa lata i nie poczuć nic szczególnego. Możesz być z kimś przez dwa miesiące i poczuć wszystko. Czas to nie miernik.
Czy to nie dziwaczne, że często nie potrafimy docenić pełni chwili, dopóki nie przeminie i nie staje się wspomnieniem? Czas jest jak rzeka, której nie możemy pohamować.
Czasem o byle cień człowiek ma żal
do człowieka. A życie jak cień ucieka.
Czas to rzecz najcenniejsza, jaką możemy sprezentować innym, bo dając swój czas, dajemy to, czego już nigdy nie odzyskamy.
Nie liczy się to, ile mamy lat. Liczy się to, jak je przeżyjemy. Strata czasu to strata życia. A opóźnianie – największa marnotrawstwo czasu: nie dość, że marnujemy to co odwlekamy, to jeszcze tracimy czas na zastanawianie się, kiedy zacząć.
Czas jest jak rzeka - nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynąca woda, którą dotknąłeś, plynąć będzie dalej. Ciesz się każdym momentem życia.
Wszystkie nasze błędy możemy naprawić. Jednak czasu, który zmarnowaliśmy, nigdy nie jesteśmy w stanie odzyskać.
