Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwukrotnie, bo woda, którą dotknęliśmy, spływa, a zastępuje ją ta, która nadchodzi, i tak dalej.
Czas jest jak rzeka, którą nie można dotknąć tą samą wodą, bo woda, którą dotkałeś płynie do końca. Woda, którą dotkniesz następnie, jest już inna woda, a jednak ten sam czas.
Czas to jeden z naszych najważniejszych zasobów. Nie można go ani kupić, ani zatrzymać. A wartość tego, co zrobimy z naszym czasem, jest czymś, co w końcu definiuje nas jako ludzi.
Jak to mówią – czas nie guma, budzik nie sanki.
Czas jest najbardziej cennym zasobem, którego nie można odzyskać. Nauczyć się go szanować to prawdziwa sztuka życia.
Gdybyśmy nie umierali, czas byłby tylko wymiarem przestrzeni. W takiej przestrzeni człowiek mógłby być wszędzie naraz. Umieranie uniemożliwia nam bycie wszędzie naraz, narzucając nam bycie zawsze tu i teraz.
Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynąca woda, którą dotknęliśmy, minie i nigdy więcej nie powróci. Cieszmy się każdą chwilą życia.
Czas to coś, czego nie można kupić, nie można go zdobyć ani odzyskać. Kiedy mija, jest stracony na zawsze. Dlatego niezmiernie ważne jest, aby zrozumieć, jak go efektywnie wykorzystać.
Czas, który widzi i słyszy wszystko, zanim jeszcze to się stało, zna przyszłość jak przeszłość, i nie musi biec z wydarzeniem, żeby znać je jako już dokonane.
W życiu człowieka czas jest tym samym, czym w sonacie powtarzające się motywy muzyczne. Porządek pór roku zawsze taki sam, a jednak zawsze inny. Człowiek jest zawsze ten sam, a jednak zawsze inny.
