Czas to jedynie koncepcja stworzona przez człowieka, nieubłagana, a zarazem nieuchwytna. Ucieka tam, gdzie chce i kiedy chce, bez względu na nasze pragnienia i oczekiwania. Gdy go marnotrawimy, zniknie bezpowrotnie, a gdy go oszczędzamy, nigdy nie jesteśmy pewni czy rzeczywiście go oszczędziliśmy.
Żyjemy w epoce, w której nadmiar wolnego czasu staje się równie niebezpieczny jak jego brak. Czas to cenny zasób, który trzeba umieć dobrze spożytkować.
Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, bo płynąca woda, którą dotknęliśmy, minie i nigdy więcej nie powróci. Cieszmy się każdą chwilą życia.
Czas jest względny i jego wartość zależy od tego, co z nim robimy. Można go marnować i tracić, ale można też przeżywać tak intensywnie, że sekunda staje się wiecznością.
Czas jest bezlitosny. Czas to najważniejsze co mamy. Ludzie zrozumieją to dopiero wtedy, gdy czasu już nie będzie. I tak to jest zawsze.
Czas jest tylko szczególną formą przestrzeni.
Największym błędem człowieka jest przekonanie, że ma jeszcze dużo czasu na naprawdę błędów.
Czas jest bardzo wolny dla tych, którzy czekają, bardzo szybki dla tych, którzy się boją, bardzo długi dla tych, którzy się smucą, bardzo krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.
Czas krótki, niepewny, świętość daleka, czyń, co czynisz.
Czas to najcenniejszy skarb, który nam dano. Czym go szparciej zużywamy, tym więcej go mamy.
