Bez względu na to jakie ma się wspomnienia, dobre czy złe, przeszłość nigdy nas nie opuszcza.Choćby ją zapakować w pudła i upchnąć w jakiejś szafie, tak jak pudła z gratami, które się przechowuje, lecz nigdy nie otwiera, i tak pewnego dnia, kiedy dopadnie nas prawdziwy świat, idziemy do tej szafy i przeglądamy zawartość pudeł.
Czas jest płatnikiem wszystkich długów, w końcu stójmy na straży naszych dni, są one krótkie, o wiele za krótkie, aby móc je trwonić na niepotrzebne kłótnie, na złość i gniew.
Rozumiem teraz, że skupienie na przeszłości przynosi smutek, a zbyt duże skupienie na przyszłości pochłania lęk. Tylko życie w prezentach pozwala na prawdziwe szczęście.
Uciekając się do wyobraźni, uciekamy w czasie.
Czas jest tylko iluzją, szczególnie przechodzący bez sensu. Czas jest czekaniem na coś, co nigdy nie przychodzi. Musisz nauczyć się żyć jeden dzień na raz. Człowiek myśli, że ma cały czas na świecie. Ale to nieprawda. Jedyne co masz, to to, co teraz
Czas to jedno z niewielu rzeczy, których nie możemy kontrolować, nie możemy go zatrzymać, przyspieszyć ani cofnąć. Musimy więc nauczyć się doceniać każdą chwilę, jaką mamy.
Był kiedyś świat,
który znaliśmy,
ale poszedł naprzód.
Czas nie jest z gumy. Każdy, wcześniej czy później, będzie wąchał kwiatki od spodu.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Czas nie jest tym, co zdarza się ludziom. Czas jest rodzajem kontaktu. Czasem, wstępuje na ziemię i marzy.
