Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć tych samych wód dwa razy, bo woda, której dotknąłeś, jest już daleko, a nadchodzi nowa.
Czas to nie to, co mija, ale to, co nadchodzi.
Czas jest najcenniejszym skarbem, jaki mamy, bo to dar istnienia. Nie możemy go ani kupić, ani sprzedać. Możemy go tylko dobrze wykorzystać.
Nieważne, jak długo żyjesz, ale jak. Warto przepłynąć przez życie jak łódka, zostawiając za sobą białą falę mleka i miłości. Wtedy nic nie zginie.
Największym błędem człowieka jest przekonanie, że ma jeszcze dużo czasu na naprawdę błędów.
Czas jest tym, czego najbardziej potrzebujemy, ale tego, co najgorzej wykorzystujemy.
Czas jest rzeką, którą płyniemy. Rzeka jest czasem, który nas nosi. Ta rzeka jest rzeką istnienia. To co zdarza się w niej, to jest rzeczywistość. Życie jest rzeką i każdy człowiek jest tym, co wynurza się z rzeki, stąd człowiek jest różny w każdym kolejnym momencie. Rzeka zawsze płynie.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tych samych wód dwukrotnie, bo woda, której dotknąłeś, pływa dalej i inna przepływa do ciebie. Tak samo chwile, które bardzo chciałbyś utrzymać, uciekają z twoich rąk, pozostawiając ci jedynie wspomnienia.
Czas jest najważniejszą rzeczą, którą ktoś może stracić. Możemy zyskać pieniądze, zdrowie, przyjaciół, ale czasu już nigdy. To co przepadło, przepadło na zawsze.
Wszystko porusza się, biegnie, różni się, nic nie zatrzymuje Czasu. Jak rakieta, jak strzała z łuku celuje w nieznane. Wołać za nim bez słów: wróć, choć wiesz, że nie wróci.
