Czas jest tym, czego najmniej nam wystarcza, a jest to jedyne, co mamy. Zrozumienie tego paradoksu jest początkiem mądrości.
I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, której dotknąłeś, jest już daleko, a nadchodząca jest zawsze nowa.
Czas jest rzeką, której nurt nieustannie nas pędzi, choć wydaje się, że to my jesteśmy w biegu. Dlatego nie mamy w życiu większego wroga niż czas.
Pędzimy przez życie tak szybko, że zostajemy sami z sobą. Najstraszniejszy z naszych samotności, niż być samym w nocy.
Nie marnuj czasu, bo to materiał, z którego zrobione jest życie. Czas to największa mądrość i najtrudniejszy nauczyciel, bo najpierw daje nam egzamin, a później lekcje.
Pamiętaj, że czas to pieniądz. Ten, który może najefektywniej zarządzać swoim czasem, ma największe szanse na sukces.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tego samego wody dwa razy, bo woda, którą dotknąłeś, przepłynie dalej. Ciesz się każdą chwilą życia.
Każde słowo jest jak niepotrzebna
plama na ciszy i nicości.
Czas jest pewnego rodzaju rzeką, której nie możemy przekroczyć. Zanosi wszystko, co tworzymy, tworzy mury, które niszczą nasze marzenia i oddziela ludzi, z którymi bylibyśmy chcieli zostać na zawsze. Czas to niewidzialny władca, zawsze nieubłagany.
