Głębokie zrozumienie czasu

 Czas jest jak rzeka, nie można wejść dwa razy do tej samej wody. Wszystko płynie, nic nie stoi w miejscu, przemijanie jest nieubłagane.

 Czas jest zbyt powolny dla tych, którzy czekają, zbyt szybki dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy smucą, zbyt krótki dla tych, którzy się cieszą. Ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.

 Są tacy złodzieje, których prawo nie karze,
choć kradną człowiekowi to, co najdroższe: czas.

 Cokolwiek robimy, to zawsze będziemy zmierzać do przyszłości. Nawet jeśli wspominamy przeszłość, to robimy to z myślą o teraźniejszości i przyszłości. Czas nie jest nam obojętny, nie możemy mu być obojętni my.

 Czas jest jedyną rzeczą, której nie możemy dotknąć, pojąć, a mimo to toczy się nieodwracalnie, przemijając cicho i nieubłaganie.

 Życie to w jakiś sposób nędza. Najwięcej zmartwień dostarcza nam przyszłość. Dlatego, jak pokazują starożytne zasługi, najdoskonalszeń dzięki mądrości, doszli do tego, iż żyli każdym dniem jak odrębnym życiem i omam smutku wpół usypiał ich pokój i odpoczynek.

 Nie mówimy, że coś jest stracone, dopóki nie tracimy czasu. Ale nawet jeśli zmarnowany czas jest rzeczą najbardziej bezwartościową, watrość czasu nie jest znana wszystkim.

 Twoje czas jest ograniczony, nie marnuj go na bycie kimś, kim nie jesteś. Nie bądź uwięziony dogmatem - którym jest życie prowadzone według myśli innych ludzi. Nie pozwól, że szum cudzych opinii zagłusza twój własny wewnętrzny głos. Najważniejsze: odważ się podążać za swoim sercem i intuicją.

 Czas jest tym, czego nam brakuje. A więc myślimy, że zabija nas. Ale tak naprawdę, to zabijamy go.

 Czas to jedyny sprawiedliwy sędzia, rozstrzygający spór o wartość człowieka. Kto zasiedział się na przystanku bytu, ten nigdy nie zrozumie sensu podróży.