Mamy w życiu nie tylko swoje miejsce. Mamy również wyznaczony czas.
Czas jest najcenniejszą rzeczą, jaką możemy posiąść, ale zbyt często o tym zapominamy. Przemija, nieubłaganie, a my, zamiast go doceniać, często go marnujemy na rzeczy nieistotne.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwukrotnie, bo woda, której dotknąłeś już przepłynęła. Taka jest podstawa życia.
Czas to nie to, co pokazuje zegar, to coś, co mija w nas, nie na zewnątrz. To coś, co zapełnia nas mysłami, wspomnieniami, nadziejami, czasem strachem.
Czas to najcenniejszy zasób, jaki mamy. Wszystko inne możemy stracić i odzyskać, ale jeśli stracimy czas, jest on na zawsze stracony.
Czas to najcenniejszy zasób, którego nie możemy odzyskać. Gdy go stracisz, nigdy go nie odzyskasz. Dlatego tak ważne jest, aby go doceniać i wykorzystywać najbardziej efektywnie, jak to tylko możliwe.
Gdybyśmy nie umierali, czas byłby tylko wymiarem przestrzeni. W takiej przestrzeni człowiek mógłby być wszędzie naraz. Umieranie uniemożliwia nam bycie wszędzie naraz, narzucając nam bycie zawsze tu i teraz.
Nieważne jest to, ile lat udało Ci się przeżyć, ale jak czerpałeś pełnymi garściami z tego, co ofiarował Ci czas.
Czas, który sector tak szybko, jest czymś więcej, niż niezdefiniowana jednostka międzynarodowa, jest to coś, co umyka, czego nie można powstrzymać, czego nie da się odzyskać.
Czasu nie można powstrzymać. Nie można go też przyspieszyć. Można tylko starać się, aby każda chwila życia miała sens.
