Czas śpi za moimi plecami, ale nie lubi robić tego w tajemnicy. Musi mi przypominać o sobie; sypie mi na głowę piaskiem z swojego zegara klepsydry, szeleści w kalendarzu, mówi: tutaj, patrz jak płynie. A ja patrzę.
Czas jest tym, co mierzy, nie to, co mierzone; jest to, co przepływa, nie to, co przepływne; jest to, co trwa, nie to, co trwałe.
Czas ucieka nieodwracalnie. Nie można go zatrzymać ani na chwilę. Dlatego tak ważne jest umiejętne zarządzanie nim, aby każda chwila była wykorzystana najlepiej, jak to możliwe.
Zebranie to najbardziej pracowity sposób tracenia czasu.
Nie mierzę swojego życia liczbą oddechów, które zrobiłem. Mierzę je momentami, które zapierają mi dech w piersiach.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Przeszłość należy do historii, przyszłość do Boga, czas teraźniejszy jest własnością Mądrości. Czas jest jak rzeka, płynąca stąd, wypełniona obrazami i emocjami.
Widzicie tych ludzi za mną? Pędzą do pracy nie zwracając uwagi na nikogo. Czasem jesteśmy tak zagonieni, że zapominamy cieszyć się pięknem życia. A warto jest podnieść oczy i wyjąć słuchawki z uszu! Zauważmy ludzi obok, może ktoś będzie chciał nas pozdrowić, przytulić się... Zapytajcie kogoś, czy przypadkiem nie potrzebuje pomocy. Wiecie kilka lat temu miałem depresję. Nikomu o tym nie mówiłem.
Sam musiałem podjąć wysiłek, by zawalczyć o swoje szczęście. Teraz wiem, że każdy dzień jest cenny! Być może nie będzie jutra, trzeba więc zacząć żyć już dziś.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tego samego miejsca dwa razy, bo przepływająca woda nie jest już tą samą, a człowiek, który najpierw ją dotknął, nie jest już tym samym człowiekiem.
Dwie rzeczy wypełniają umysł zawsze nowym i wzrastającym podziwem i czcią, im częściej i wytrwalej się zastanawiamy: gwieździste niebo nade mną i moralny prawy wewnątrz mnie.
