Czas to najważniejsze dobro, które może być nam dane. Możemy go marnować, ale nie możemy go odzyskać. Gdy go stracimy, stracimy wszystko.
Czas jest czymś, czego nigdy nie mamy wystarczająco, ale niestety, nie możemy to zobaczyć dopóki nie starzejemy się. Nie możemy docenić wartości czasu, gdy jesteśmy młodzi.
Czas też tak płynie
– z przyzwyczajenia
– coraz bardziej zabrudzony i zużyty.
Czas jest naszym najcenniejszym zasobem, którego nie można kupić za żadne pieniądze. Każda minuta, której nie wykorzystamy na coś wartościowego, jest minuta stracona na zawsze. Nigdy nie powinniśmy zapominać, że czas to coś, czego nie można odzyskać.
Jutro nie jest zagwarantowane nikomu, ani młodemu, ani staremu.
Wśród wielkości rzeczy, które są wokoło nas, istnienie Nicości dzierży pierwsze miejsce, a władza jej obejmuje rzeczy, które nie mają bytu,
a jej istota tkwi w czasie, między przeszłością i przyszłością, i nie posiada zgoła teraźniejszości.
Czy to nie dziwaczne, że często nie potrafimy docenić pełni chwili, dopóki nie przeminie i nie staje się wspomnieniem? Czas jest jak rzeka, której nie możemy pohamować.
Dzieci widzą magiczne istoty, bo nie mają pojęcia o czasie. Czas zawsze się zmienia, a dzieci zawsze się bawią. Czas jest jak piasek morski, szeleszczący pod palcami.
Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.
Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo przepływa do następnego. Czas jest nienawiązalny, niepowstrzymany, niewidzialny, nieskończony i wieczny. Czy możemy go zrozumieć? Czy możemy go zatrzymać? Czy możemy chwycić go? Czy możemy go zobaczyć? Czy możemy to przetrwać?
