Czas to jedynie koncepcja stworzona przez człowieka, nieubłagana, a zarazem nieuchwytna. Ucieka tam, gdzie chce i kiedy chce, bez względu na nasze pragnienia i oczekiwania. Gdy go marnotrawimy, zniknie bezpowrotnie, a gdy go oszczędzamy, nigdy nie jesteśmy pewni czy rzeczywiście go oszczędziliśmy.
Czas też tak płynie
– z przyzwyczajenia
– coraz bardziej zabrudzony i zużyty.
Pomyślność jest kwestią czasu, dyscypliny osobistej i zapału. Nie możesz zrezygnować. Musisz pracować z passioną wszystko, co masz.
Czas jest najmądrzejszym doradcą. Czas pomaga nam przekonać się, do kogo naprawdę możemy odczuwać uczucia, a kogo po prostu zauważamy. Ostatecznie, czas wywołuje odpowiednie emocje wobec odpowiednich osób.
Czas jest jedyną rzeczą, której nie możemy dotknąć, pojąć, a mimo to toczy się nieodwracalnie, przemijając cicho i nieubłaganie.
Im więcej mamy czasu na wykonanie jakiejś pracy, tym więcej czasu nam ona zabiera.
Czas jest rzeką, która zmywa wszystko, co tworzymy. Czas jest prawdą należącą do wszystkich, ale nie każdego. Czas jest lekiem na rany i balsamem dla serca.
Kochać człowieka, to znaczy mieć czas, nie śpieszyć się, być obecnym dla niego.
Czy Ciebie też ogarnia smutek,
kiedy myślami wracasz do cudownych chwil i wiesz, że możesz do nich już nie wrócić?
Czas jest jak rzeka, której brzegów nie możemy dostrzec. Płyniemy z prądem, a między narodzinami a śmiercią jest tylko chwila słońca przez liście drzew.
