Czas jest darem, którego większość z nas nie docenia. Traktujemy go jak coś, co zawsze jest pod ręką, a nie jako coś, co możemy stracić w każdej chwili.
Czas i zdrowie to dwa cenne skarby, których nie rozpoznajemy i nie doceniamy dopóki się nie wyczerpią.
Czas jest najcenniejszą rzeczą, jaką człowiek może stracić. Gdy go marnujemy, marnujemy siebie. Czasu nie da się odzyskać. To on jest źródłem naszej pamięci i nadziei.
Czasu nie można zatrzymać. Nie można go także odzyskać. Czas, którego nie wykorzystaliśmy, jest na zawsze stracony. W związku z tym jedynym właściwym podejściem do czasu jest taki, aby korzystać z każdej chwili maksymalnie efektywnie.
Pamięć ma tę szczególną cechę, że wszystko zawsze wydaje się odległe, zarówno przeszłość, jak i przyszłość, podczas gdy teraźniejszość jest zawsze zajęta przez tę samą monotonną, niezmienną rzeczywistość, która zawsze jest taka sama dla wszystkich.
Możesz być z kimś przez dwa lata i nie poczuć nic szczególnego. Możesz być z kimś przez dwa miesiące i poczuć wszystko. Czas to nie miernik.
Są ludzie, którzy marnują czas, nie potrafiąc zdecydować, kiedy skończyć coś odmienne i kiedy zacząć coś nowego. I są tacy, którzy wykorzystują każdy marnowany przez innych moment.
Czas – najlepszy sędzia.
Czas jest jak rzeka, której brzegów nie możemy dostrzec. Płyniemy z prądem, a między narodzinami a śmiercią jest tylko chwila słońca przez liście drzew.
Czas jest jak rzeka, w którą nie można wejść dwa razy. Cień, który rusza się naprzód, nigdy nie wraca do straconego miejsca. Lecz ludzie mają nadzieję, że czas wróci, że będzie tak, jak była młodość. To w ogóle nie jest możliwe.
