Kto wierzy w dobroć człowieka, ...

 Najniewdzięczniejszy twór na świecie: człowiek.

 Zmuś ich, aby wspólnie budowali wieżę, a uczynisz ich braćmi. Ale jeśli chcesz, aby się znienawidzili, rzuć im ziarno.

 Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie.

 Człowiek myśli, że kogoś zna, a potem okazuje się, że wcale tak nie jest.

 Każdy pochlebca żyje na koszt człowieka, któremu schlebia.

 Wszystko dałoby się rozwiązać, gdyby ludzie ze sobą rozmawiali. Tylko komunikowanie się za pomocą słów przynosi efekty. Milczenie rodzi milczenie, wreszcie pojawia się głucha cisza, która zalega jak beton.

 Wszyscy, którzy jedno robią, a co innego udają, to ludzie wiarołomni, nieuczciwi, złośliwi.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 Badaj twarze, nie słuchaj tego, co mówią usta...

 Kto nie zna prawdy, ten jest tylko głupcem.
Ale kto ją zna i nazywa kłamstwem, ten jest zbrodniarzem.