Z człowiekiem jest jak z ...

 Zwykle, zanim życie wręczy nam swoje najwspanialsze prezenty, owija je starannie w największe przeciwności losu.

 Nie jesteśmy w pełni ludźmi; wręcz przeciwnie, jesteśmy nimi tylko w minimalnej części,
powiedzmy w dwóch procentach,
w pozostałych
dziewięćdziesięciu ośmiu
jesteśmy zwierzętami.

 Powołując się na obowiązek, można z drugiego człowieka uczynić niewolnika.

 Cóż jest człowiek, że pamiętasz o nim, syn człowieczy, że go nawiedzasz?

 Ludzie są jak kwiaty – cztery miliardy narcyzów.

 W obliczu śmierci
wszyscy jesteśmy samotni.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 Pamiętajcie - rycerz ginie, ale nie umiera.

 Ludzie w ogóle nie myślą. Oni tylko myślą, że myślą.

 Najkrótsze słowa - tak i nie,
a wymagają największego namysłu.