Czego nie stworzymy sami, tego ...

 Nasze smutki są radościami naszych wrogów

 Kłamać nigdy nie wolno, ale nie zawsze trzeba całą prawdę mówić.

 Wiesz dlaczego niektórzy ludzie udają, że nic nie czują? Bo czują

za dużo. I to ich przeraża.

 Bezczynność ze wszystkiego najgorsza, bo zmartwienie człowieka trawi jako choroba.

 Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy
i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać nawet podczas wichury.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 To człowiek chory, tak, jak i ty. On nie pogardzam tylko nikomu nie wierzy.

 Tylko uczciwe życie jest szczęśliwe.

 Ten lud zbliża się do mnie tylko w słowach, a sławi mnie tylko Wargami, podczas gdy serce jego jest z dala ode mnie, cześć jego dla mnie jest tylko wyuczonym przez ludzi zwyczajem.

 Najdalej zajdzie ten człowiek, który nie wie, gdzie idzie.