Człowiek - persona non grata.

 Możesz być kochany przez wszystkich, ale mimo to być bardzo samotnym.

 Okazuje się, że jestem taki jak wszyscy ludzie – widzę świat nie takim jaki jest, lecz jakim chciałbym go widzieć.

 Piękno - to złudzenie i pułapka na drodze człowieka, jedno z nie dających się objaśnić przekleństw jego istnienia.

 Każdy może tworzyć byle co i ma prawo być z tego zadowolonym, byle by nie był w swej pracy szczerym i znalazł kogoś, który równie kłamliwie będzie to podziwiał.

 Nie może być tragiczniejszej pomyłki niż uznawanie, że człowiek, to „tylko zwierzę’. Człowiek jest niepowtarzalny: różni się od wszystkich zwierząt rozlicznymi cechami,
jak mową, tradycją, kulturą i niezwykle
długim okresem wzrostu oraz potrzebą
opieki rodzicielskiej.

 Odważny uznaje siłę innych.

 Człowiek jest głupi. Jeśli nie ma zmartwień to je sobie wymyśla.

 Człowiek dla człowieka winien być rzeczą świętą.

  W człowieku jest taka tajemnicza strefa ziemi niczyjej, na której istnieje ludzka wolność wyboru, która nie poddaje się ani determinizmowi biologicznemu, ani determinizmowi kulturowemu. Determinizm kiepsko pasuje do opisywania ludzkiego świata.Tu leży moim zdaniem istota człowieczeństwa. Mogę słuchać obowiązującego w przyrodzie dyktatu zasady darwinowskiej, ale nie muszę. Bo w mojej ludzkiej mocy jest zadrwić sobie z tego dyktatu i obrać drogę terrorysty, świętego albo wolontariusza.

 Człowiek nie musi być ideałem, żeby być człowiekiem.