W śmiechu jest klucz, którym ...

 Nie ma nic niemożliwego dla człowieka, jeśli nie musi tego sam zrobić.

 Gdy mówisz prawdę, nie potrzebujesz sobie niczego przypominać.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 Natura dała nam dwoje oczu, dwoje uszu, ale tylko jeden język, po to abyśmy więcej patrzyli i słuchali, niż mówili.

 - Każdego skreślasz od razu.
Nie wszyscy moją być tacy jak ty. - Wiem, ale to ich problem.

 Serce człowieka obmyśla drogę, lecz Pan utwierdza kroki.

 Skoro Ty jesteś dziwna i ja jestem dziwny, to się wspaniale składa, razem zadziwmy świat.

 Najstraszniejsze jest nienawidzić siebie, wstydzić się siebie, a jednak nie móc od siebie uciec, wciąż do siebie wracać i dlatego siebie przeklinać.

 Bo tak już jest, że to, co się widzi i słyszy, zależy w dużej mierze od tego, gdzie się stoi i kim się jest.

 Serce i umysł rzadko kłamią jednocześnie.