[...] wszyscy wrażliwi ludzie cierpią. To jest nieuchronne.

 Ludzi coraz więcej,
a człowieka coraz mniej.

 Tego gatunku ludziom nic się nie grozi, nim nie spełnią swego zadania.

 Większy ból niż ukąszenie wężadaje niewdzięczność dziecka.

 Każda prawda jest prawdziwa
tylko do pewnego stopnia. Jeżeli przekracza granice, pojawia się kontrapunkt i przestaje być prawdą.

 Ludzkość składa się z poszczególnych jednostek.

 Dużo ludzi nie wie, co robić z czasem – czas nie ma z ludźmi tego kłopotu.

 Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

 Że do nieba daleko, niejeden narzeka;Ziemia dalej aniżeli niebo od człowieka.

 Przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka.

 Stałam się samotną wyspą. Spustoszoną wojną ziemią, na której nic nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.