Człowiek tworzy jakąś rzeczywistość, a potem staje się jej ofiarą.
Trzeba być pełnym wyrozumiałości dla człowieka,jeśli się zważy, jak dawno został stworzony.
Zastanawiam się, ilu osobom nie udaje się być z tymi, których pragną i kończą z innymi tylko z rozsądku.
Rzuć mnie wilkom na pożarcie
A wrócę, dowodząc watahą.
Ludzie zapomną o tym, co powiedziałeś, ludzie zapomną
o tym, czego dokonałeś, ale ludzie nigdy nie zapomną tego,
jak dzięki tobie się czuli.
Ludzie o wiele są lepsi, niż mogą się wydać na oko,W sercu najgorszym jest coś, co zasługuje na część:Wnet by ten klejnot rozbłysnął ukryty w ciemnościach głęboko,Ale potrzeba by wprzód światło do duszy tej wnieś.
Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.
Wszyscy cenią sobie twoją szczerość, dopóki nie jesteś szczery na ich temat, wtedy jesteś dupkiem.
Ludzie o niezmiennych zasadach są jak samochody jadące po szynach.
Zaufanie do drugiego człowieka to
skomplikowana sprawa. Zaufanie to
nie tylko poczucie, że możesz komuś
wszystko powiedzieć. Zaufanie to
także przekonanie, że ta druga
osoba nie zrobi Ci krzywdy.
