
Wspomnienia są jak linia na piasku. Im dalej idziesz, tym ...
Wspomnienia są jak linia na piasku. Im dalej idziesz, tym jest wątlejsza i mniej widzialna. Aż wreszcie nie ma niczego, jedynie gładki piach i czarna dziura nicości, z której wyszedłeś.
Ludzie, których los zda się szczególnie prześladować, mogą być najlepsi nawet i najporządniejsi, ale są widać krnąbrni i zakamieniali wobec własnej duszy.
Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją.
Powołując się na obowiązek, można z drugiego człowieka uczynić niewolnika.
Każdy człowiek na kuli ziemskiej ma skarb, który gdzieś na niego czeka.
Głupcy pytają innych, mądry człowiek pyta samego siebie.
Im człowiek żyje dłużej, tym krótsze pisze życiorysy.
Człowiek może znacznie więcej, niż mu się wydaje.
I jeszcze więcej niż mu się na co dzień chce.
Tylko wtedy, kiedy przyjmiemy
pełną odpowiedzialność za nasze
postępowanie, możemy uwolnić się
od brzemienia błędów i iść naprzód.
Że dwoje ludzi potrafią żyć razem, jest jednym z największych cudów. W większości jednak nie potrafią, co zresztą jest zamaskowane tym, że również nie potrafią żyć osobno.
Milsze jest człowiekowi jedno drzewo, które sam zasadził, niż cały ogród przez innych zasadzony.