Okazuje się, że jestem taki jak wszyscy ludzie – widzę ...

 Stałam się samotną wyspą. Spustoszoną wojną ziemią, na której nic nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Ludzkość składa się z poszczególnych jednostek.

 Człowiek ma w sobie kosmos.

 Każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem nie jest od niej wolny. I trzeba czuwać nad sobą nieustannie, żeby w chwili roztargnienia nie tchnąć dżumy w twarz drugiego człowieka.

 Człowiek wie, co ma, ale nie wie, co dostanie.

 Gdyby wszystkim głupcom zawiesić dzwonki na szyjach,ludzie mądrzy musieliby nosić watę w uszach.

 Człowiek, który porusza się w tłumie, nie dojdzie dalej niż inni. Ten, który chodzi samotnie, może znaleźć się tam, gdzie nikogo przed nim nie było.

 Często popularność człowieka za życia objawia się po jego śmierci.

 Zasadę, na mocy której każda zmiana,jeśli jest korzystna, zostaje zachowana,nazwałem "doborem naturalnym",by wskazać na jej stosunekdo doboru przeprowadzonego przez człowieka.

 Prawdziwym szacunkiem nie jest to, jak zachowujemy się przy danej osobie, ale to, jak mówimy o niej, kiedy nie ma tej osoby w naszym towarzystwie.