W ludziach cenię tylko odwagę, całą resztę można udawać.

 Głupcy pytają innych, mądry człowiek pyta samego siebie.

 Człowiek może udźwignąć dużo uczuć
na swoich barkach, ogromne ilości, tak nieproporcjonalne jak ogromne liście, które mrówki noszą na swoich chudych ciałkach.

 Serce dodaje kolorów wszystkiemu, co człowiek widzi, słyszy i wie.

 Mało jest osób, które potrafią ważyć winy bliźnich, nie dokładając na szalę swego palca.

 Są ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywać kwiaty, które się jeszcze nie stały kwiatami: i wtedy okazuje się, że nie ma kwiatów.

 Nigdy nie wiadomo, co człowieka spotka.

 Dusza ludzka ma dwa tylko stany: jest polem walki lub pobojowiskiem.

 Gdy chcemy przechytrzyć innych mówmy prawdę. Nikt nie uwierzy i wszystkich wyprowadzimy w pole.

 Wszystko dałoby się rozwiązać, gdyby ludzie ze sobą rozmawiali. Tylko komunikowanie się za pomocą słów przynosi efekty. Milczenie rodzi milczenie, wreszcie pojawia się głucha cisza, która zalega jak beton.

 Przestanę złem odpowiadać na zło.
Świat stanie się nieco mniej parszywy.