Ludzie są jak kwiaty – cztery miliardy narcyzów.

 Doświadczenie płynące z naszych błędów czyni nas lepszymi.

 Człowiek [...] stworzenie towarzyskie.

 Jesteśmy rządem republikańskim, prawdziwa wolność nigdy nie występuje w despotyzmie lub w skrajnej demokracji.

 Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.

 Tylko ludzie
pozbawieni celu są nieszczęśliwi.

 Człowiek jest wspaniały i okropny zarazem. (...) Tak jak świat, w którym żyjemy.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Szczęście człowieka przywiązane jest nie do jego siłylub wielkości, lecz do jego charakteru.

 Najlepiej ze wszystkich mają lekarze: ich sukcesy biegają po świecie, a niepowodzenia są zakopywane w ziemi.

 Głupotą jest znikać z życia kogoś, kto ustawił nas na pierwszym miejscu. Kto oddał nam swoje serce, duszę i emocje. Uciec bez słów okrywając dnie i noce tej osoby ciszą, pustką i zastanowieniem. Nie róbcie tego. Nie odchodźcie od dobrych ludzi, myśląc, że na nich nie zasługujemy. Możecie im zniszczyć życie.