(...) przekonałam się, że porządnych ludzi można szukać ze świecą.

 Jednym z największych wyzwań w życiu jest bycie sobą w świecie, który próbuje sprawić byś był jak reszta.

 Kłamstwo głoszone jako prawda doprowadza do wściekłości.

 Nie chcę jej przeszkadzać, zwłaszcza teraz, kiedy jestem zacierającym się wspomnieniem. Im prędzej zniknę, tym będzie lepiej dla wszystkich. Ale tęsknię za nią. Dopiero tutaj zrozumiałem.

 Pomiędzy paradoksem a prawdą zachodzi ta różnica, że pierwszy rozjaśnia przedmiot silnym światłem
z jednej strony, a druga słabym światłem z wielu.

 Uważam, że wszystko to, co człowiek pomyśli sobie, nie mogąc zasnąć, nie powinno nigdy zostać pomyślane. To są myśli zbędne, odpady dziennego myślenia, coś, czego nasz aktywny umysł nie chciał pomyśleć w dzień, a teraz, mając tyle czasu do dyspozycji, czuje się w obowiązku wykorzystać. Nie wiem: ta myśl przyszła mi do głowy pewnej bezsennej nocy,
a więc pewnie też jest do wyrzucenia.

 Człowiek pozwala sobie na luksus szaleństwa tylko wtedy gdy ma po temu warunki.

 Wolność jest możliwa tylko pomiędzy równymi sobie.

 To człowiek chory, tak, jak i ty. On nie pogardzam tylko nikomu nie wierzy.

 Kiedyś traktowałem
ludzi dobrze. Teraz -
z wzajemnością.