Twoja muzyka nie wiedzie ku muzyce, lecz ku temu, co ludzkie.

 To grzechy przysłaniają ludziom prawdziwy świat.

 Jednostka gubi się w gąszczu wieżowców, pomiędzy sznurami kolorowych samochodów, bezustannie natrafia na swoje odbicie: przegląda się w gładkich karoseriach, szklanych witrynach, spotyka swój schematyczny obraz w płachtach plakatów
i świetlnych reklamach.

 Największym urokiem świata jest urok drugiego człowieka.

 Człowiek wzbija się ponad rzeczy ziemskie dwoma skrzydłami: prostotą i czystością.

 Czyż człowiek nie jest tylko kwiatem uniesionym przez wiatr?

 Człowiek jest atakowany coraz większą ilością informacji, które mają coraz mniejsze dla niego znaczenie.

 Ludziom, którzy cierpią niesprawiedliwie, nie wystarczy sama sprawiedliwość. Chcą, żeby winowajcy też ucierpieli niesprawiedliwie. To odczują jako sprawiedliwość.

 Ludzie z natury są słabi,
dlatego podoba im się przemoc.

 Nie mogę. Zrozum. Jestem mały urzędnik w wielkim biurze świata, a Ty byś chciał, żebym ja latał i wiarą mą przenosił skały.