Tylko ludzie pozbawieni celu są nieszczęśliwi.

 Wiersz jest jak twarz ludzka –
jest jednocześnie przedmiotem,
dającym się zmierzyć, opisać, skatalogować, i apelem.
Apelu można wysłuchać,
albo można go zignorować,
lecz trudno ograniczyć się do mierzenia go metrem. Trudno mierzyć wysokość płomienia przy pomocy szkolnej linijki.

 Ktoś, kto o innych źle mówi, potępia siebie samego.

 Siłę człowieka mierzy się ilością jego nieprzyjaciół.

 Zaledwie jeden człowiek na milion potrafi myśleć tak, że przynosi to korzyść jemu i innym.

 Wielkie cierpienia zmniejszają wrażliwość na mniejsze, a za to mniejsze dokuczają dotkliwie, gdy nie ma wielkich.

 Serce ludzkie nie da się zapełnić ziemiąMorze uciech wypiwszyJeszcze łaknąć będzieDopóki z Tobą StwórcoNa tronie nie zasiądzie.

 Nie boję się wcale tych grubych i długowłosych ludzi. Boję się raczej tych innych, bladych i wysmukłych.

 Niektórzy ludzie posiadaliby cnotę, gdyby mieli pieniądze.

 Nie można być wielkim człowiekiem tanim kosztem.

 Czytam historięI widzę, coś zrobiłPrzez tysiąclecia, Człowiecze!Zabijałeś, mordowałeś l wciąż przemyśliwasz,Jakby to robić lepiej.Zastanawiam się, czyś godzien, Aby cię pisać przez wielkie C.