Prawdziwe oblicze ludzi poznajemy w trudnych chwilach.

 Idę swoją drogą, a ludzie niech mówią, co chcą.

 - I to Cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy?
- Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy.

 Wtedy pycha człowieka będzie poniżona, a upokorzona ludzka wyniosłość.

 Z mądrym człowiekiem, to i pogadać ciekawie.

 Pozostać człowiekiem też nie jest łatwo.

 Dla innych jesteś zwykłym człowiekiem, którego mija się na ulicy. Dla mnie jesteś miłością, radością, całym moim światem i nadzieją na lepsze jutro.

 Stary człowiek - to myśląca ruina.

 Dziecko, które w nas mieszka, ufa,
że istnieją gdzieś mędrcy znający prawdę.

 Zastanawiam się, ilu osobom nie udaje się być z tymi, których pragną i kończą z innymi tylko z rozsądku.

 Czasami odchodzimy tylko po to,
żeby sprawdzić, czy ktoś za nami pójdzie...
Najgorsze jest rozczarowanie, kiedy
odwracasz się, a za Tobą nikogo nie ma.