W końcu się poddajesz. Nie walczysz, nie krzyczysz, nie płaczesz. Patrzysz obojętnym wzrokiem na to, co Cię otacza i już nie potrafisz zrozumieć o co było to zamieszanie. Nie interesuje Cię już czy ktoś odejdzie albo czy może zranić. Zgadzasz się na wszystko. Umarłaś, sama przyznaj.

 Największym cudem na świecie jest wiara człowieka w cud.

 Tu właśnie chodzi o to, by mieć wokół tych, co są cenniejsi niż złoto.

 Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.

 Głupota nie zwalnia od myślenia.

 Gdyby ludzie zachowywali się tak, jak zachowują się narody, to ubierano by ich w kaftany bezpieczeństwa.

 Człowiek jest wolny, kiedy niczego się nie boi ani niczego nie oczekuje.

 Człowiek, który nie jest wolny, zawsze idealizuje swoją niewolę.

 Zauważyłem, że nawet ludzie, którzy
twierdzą, że wszystko jest przeznaczeniem
i że niczego nie możemy zmienić rozglądają
się na boki, chcąc przejść przez ulicę.

 Nie rozliczajmy innych. Rozliczajmy siebie.