Nie przestaje się kochać człowieka tylko dlatego, że coś spieprzył. ...

 Człowiek jest tym, o czym przez cały dzień myśli.

 Z chwilą, gdy nienawidzimy jakiegoś
człowieka, nienawidzimy w jego obrazie
czegoś, co tkwi w nas samych. Nie oburza
nas bowiem coś, czego w nas samych nie ma.

 Gdy chcemy przechytrzyć innych mówmy prawdę. Nikt nie uwierzy i wszystkich wyprowadzimy w pole.

 Jeśli człowiek zbyt dużo myśli, znika wszelka wiara.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Zanim zdecydujesz się być z kimś, naucz się być sam. Umieć być samemu, znaczy stać się kimś emocjonalnie niezależnym.

 Miłość nie kryje się w drugiej osobie. Ona jest
w głębi naszej duszy. Jednak do tego, aby ją w
nas rozbudzić, potrzebny jest drugi człowiek.

 Nie należy przebywać z ludźmi, którzy psują nam charakter.

 Nie widzimy jednak dwóch rzeczy – tego, że można być dla kogoś tylko pierwszym wyborem albo żadnym, bo pomiędzy nimi jest tylko nasza nadzieja. Druga rzecz jest za to taka, że nadzieja – zgodnie ze słowami Stephena Kinga – to największe skurwysyństwo jakie wyszło z puszki Pandory.

 Milczenie zawsze daje przewagę,
wierzył Howard, szczególnie w kontaktach
z ludźmi o ograniczonej inteligencji. Twoje milczenie wywołuje u nich wrażenie, że
wiesz o świecie o wiele więcej niż oni sami.
Brak reakcji usuwa im grunt spod nóg
o wiele skuteczniej niż wszelkie słowa.
Poza tym, w przeciwieństwie do słów,
treści ciszy nigdy nie można przekręcić.